Tonarium

E Vicipaedia

Auxilium interviciale

Suadetur ut haec commentatio augeatur eandem rem in sequentibus linguis inspiciendo:

-5 (magnopere corrigenda) Latinitas huius paginae magnopere corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.
Tonarium cum notatione aquitana Augustae Auscorum (F-Pn lat. 1118, f.105')

Tonarium[1] seu (libellus) tonarius,[2] seu tonale,[2] in Christianitate Occidentali est partem dictus libellum libris cantuum (graduale atque antiphonarium) qui varias cantuum Gregorianorum res secundum tonum ecclesiasticum (cuius species octavae sub verbum modum descriptae sunt) earum cantilenarum intra octoplicem tonorum formulas per incepta textualia perscribit. In antiphonaribus tonaria antiphonas horarum canonicarum(en) saepe comprehendunt, in gradualibus (libris cantuum Missae) tractant cuncta genera cantus antiphonalis cum et sine psalmis. Antiphonae libris gradualis (introitus et communiones) et antiphonari introducunt psalmum indicatum libro et sunt iterati in psalmodia.

Usus et forma tonarius[recensere | fontem recensere]

Tonarium Sancti Richarii?, antiquissimus notus“Antiquissimum notum” in psalterio dictu Caroli Magni (F-Pn fundus lat. Cod. 13159, f.167)

Primum tonarium notus“Notum” est fragmentum in psalterio monasterii Sancti Richarii saeculi VIII inventum. Istud“Hoc” – “Istud” tantummodo adhibetur si res narrata est prope lectorem at distans a scriptore. tonarium erat partem“pars” psalterii, sed nondum iunctum ad psalmodiam psalmorum et canticorum quod pauci canti Missae sunt indicati,[verba obscura] non solum antiphonae ad introitum (AN seu A), sed etiam responsoria gradualia (RG seu R), versus alleluiatici (AlL), offertoria (OF) et communiones (Adco seu Adc). Utilitas pristinorum tonarium“Tonariorum” fortasse? erat classificationem“Classificatio”, sed non est verbum Latinum. Adhibeatur “divisio”. toni“Tonorum” canto plano“Cantūs plani” generaliter a posteriori.[3] In breviaribus“Breviariis” et sacramentaribus“Sacramentariis” ut sacramentarium graduale Sancti Dionysii sunt solum rubrices[verba obscura] tonales margine“Apud marginem” paginae.

📝Non correxi ultra, hic sunt nimis multae mendae. --Grufo

Tonarium potest introductionem in antiphonarium ut antiponarium Hartkeris Coenobio Sangallense cum indice antiphonarum completo in ordinem terminationum in psalmodia nominati «differentiae» seu «figurae».[4] Appendix tonarius libro graduale tractat solum genera cantuum antiphonalium Missae ut introitum et communionem. Exemplum est tonarium libro graduale monasterii Einsiedeln quo solum pars communionum conservatus est. Communius est libellus tonarius tropario-prosario ut tropario-prosarium Ademari ubi libellus tonarius (quaequinque pars libellum appelatur) incipit cum parte supra antiphonarium (antiphonae et responsoria prolixa) (f.251) et deinde cum parte supra librum gradualem (f.255), hinc cuncta genera cantuum Missae indicati sunt. Quoque tonarium sub formam tactatum notatus est, inde potest esse partem collectionis tractatuum de musica ut tonarium Hogeri Werdensis cum diagrammis notationis Dasianae, tonarium Bernonis Prumiensis cum neumis sangallensis manuscripto monasterii Laureshamensis ubi differentiae sub nomina graeca secundum Hucbaldem ordinatae sunt, vel tonarium cum neumis italicis collectione Archicoenobii Montis Casini. Tonarium unicum est librum gradualis tonarius monasterii Sancti Benigni scriptum sub abbatem Willelmum Volpianis ubi cuncta genera cantuum Missae sunt separata in libellos. Quisque libellus est subdivisus octo partibus secundum ordinem octo tonorum. Deinde Willelmus continuavit ut abbatem conditorem in Normannia ubi sua notatio est diffusa.

Pinacotheca[recensere | fontem recensere]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Albert Blaise, Lexicon latinitatis medii aevi (Turnhout: 1975).
  2. 2.0 2.1 Dictionary of Medieval Latin from British Sources apud ΛΟΓΕΙΟΝ, s.v. "tonarius".
  3. Classificatio a posteriori sunt verba allata ab Peter Jeffery. Deductio tonorum apud tonarium est distinctionem ab uso byzantini cantores. Signaturae soni usae erant ab scriptori troparologii sine notatio musicale conservati ab sexto saecolo: Jeffery, Peter (2001). "The Earliest Oktōēchoi: The Role of Jerusalem and Palestine in the Beginnings of Modal Ordering". The Study of Medieval Chant: Paths and Bridges, East and West; In Honor of Kenneth Levy. Woodbridge, Suffolk: Boydell Press. pp. 147–209. ISBN 978-0-85115-800-6 
  4. Ad initium (pagina 1) doxologium breve est scriptum in letteris maiusculis «GLORIA PATRI ET FILIO / ET SPIRITUI SCO[*] SICUT / ERAT IN PRINCIPIO ET / NUNC ET SEMPER [ET IN] E U A E U O U A E» cum neumis sangallensis supra, deinde «SECULORUM AMEN» cum neumis. Paginae tonarius sunt separatae in duo libros antiphonarii (codices 390 et 391 ad initium) sine ordine, sed in magna perturbatione. Restitutio tonarius est addendum ad cod, sang. 390 ab manu recentiore (pp. V1-V4) atque quae paginae sunt perditae seu laesae.

Fontes manusciptorum[recensere | fontem recensere]

Verba quae insequuntur vicificanda sunt ut rationibus qualitatis et Latinitatis propositis obtemperent. Quaesumus ut paginam emendes.

Tonaria et Sacramentaria gradualia (VIII-IX saeculis)[recensere | fontem recensere]

Cantores Lotharingiae[recensere | fontem recensere]

Cantores Alamanniae[recensere | fontem recensere]

Cantores Aquitaniae[recensere | fontem recensere]

Cantores Lutetiae et confoederationis monasticae cluniacensis[recensere | fontem recensere]

Cantores ordinis Cistercensis[recensere | fontem recensere]

Cantores ordinis Dominicanae[recensere | fontem recensere]

Cantores Italiae[recensere | fontem recensere]

Cantores Anglosaxoniae[recensere | fontem recensere]

Cantores normanni[recensere | fontem recensere]

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad tonaria spectant.